Hoofdstuk 14

==

De lente was onbetwist Lous favoriete seizoen. Het was zo mooi buiten als de zon scheen en de bloemknoppen tot leven werden gewekt. De hele keuken rook naar de hyacinten in de vensterbank. Buiten schitterde de kersenbloesem in volle glorie en de narcissen knikten naar elkaar in het briesje. Tussen de struiken staken grasklokjes hun kopjes omhoog. Maar volgens het weerbericht zou het mooie weer na zondag omslaan, dus stond Lou al vroeg op om zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Ze had besloten om de tuin onder handen te nemen.

Halverwege de week had ze gebeld om een grotere afvalcontainer, en haar bestelling ingesproken op een antwoordapparaat. Ook dit keer kwam Tom niet zelf. Die zondag lag de bak al tegen negenen halfvol met de stapel hout voor een groot vuur die al anderhalf jaar op een lucifer lag te wachten. Het hout was veel te nat; ze kon er de halve buurt wel mee uitroken. Toen ze met opruimen was begonnen, was het hout haar gaan ergeren. Elke keer dat ze uit het keukenraam keek, leek die stapel haar aan te staren, net als de berg in Close Encounters. Nog even, en ze zou van aardappelpuree bergjes in die vorm gaan maken.

Ze ging aan de slag, zaagde de grote takken in kleinere stukken, en bracht ze met een kruiwagen naar de afvalbak. Phil hield niet eens van fikkie stoken, zoals de meeste mannen, dus het was een raadsel waarom hij zoveel brandhout had verzameld. Het was alsof hij alleen maar tuinafval had verplaatst, zonder het daadwerkelijk op te ruimen. Volgens het tijdschriftartikel was dit pure verspilling van energie.

Lou worstelde met een tuinstoel die achter een rij coniferen verstrikt was geraakt in hardnekkige klimop. Aan haar woeste bewegingen zou je denken dat ze met iets anders vocht, maar zegevieren over een groot stuk plastic kon haar frustratie en teleurstelling niet verdrijven. Oké, ze kon niet bepalen wie de containers bezorgde, maar ze kon wel een stoel laten zien wie er de baas was. Opeens zag ze in gedachten een beeld van Nicola’s gezicht, compleet met de doodenge verchroomde hoektanden, en ze gaf een harde ruk aan de stoel.

Phil hield het gordijn op een kier en zag dat Lou achter het rijtje coniferen aan iets wits stond te trekken. Hij klopte op het raam, maar ze had het veel te druk met die onzinnige opruimactie van haar om het te horen. Zijn maag gromde als een gekooide beer, en in zijn pyjamabroek ging zijn penis op een neer als de cobra van een slangenbezweerder. Hij had behoefte aan aandacht, en waar was zijn vrouw? In de tuin, waar ze als een tornado tekeerging – alweer. Hij deed zijn ochtendjas en sloffen aan en ging naar beneden, stak de leistenen keukenvloer over, opende de achterdeur en riep haar naam.

Zijn roep viel samen met haar laatste ruk. Lou, die grijnsde als een triomfantelijke Boudicca, liet de stoel op het gras vallen alsof het een dode Romein was, waarna ze doorliep naar het huis. Ze droeg haar haar in een meisjesachtige paardenstaart, maar er waren plukken uit losgeraakt, die ze met de schone muis van haar hand naar achteren streek. Haar armen en kleren waren vuil en ze hijgde als een paard.

Zijn verbeelding moest hem parten spelen, maar het leek wel of ze slanker was geworden. Verrek, ze was zelfs sexy. Voor haar doen.

‘Ik ben wakker,’ kondigde hij aan.

‘Dat zie ik,’ antwoordde Lou buiten adem. Ze was moe, maar ze kreeg een enorme kick van deze klus. De combinatie van lichamelijke arbeid en de vrijheid om haar gedachten volledig de vrije loop te laten, werkte op haar als een batterijoplader. Hoe harder ze werkte, hoe meer energie ze kreeg, en het had een onverwachte bijwerking: haar libido kreeg er een boost van, terwijl ze had gedacht dat ze haar lustgevoel zo ongeveer ten grave kon dragen.

‘Ontbijtpauze?’ vroeg Phil, die eigenlijk bedoelde: Laat die stomme rommel nou gewoon liggen en maak iets lekkers voor me klaar.

‘Ja, oké,’ zei Lou terwijl ze haar handschoenen uittrok.

Haar lippen zijn bloedrood, zag Phil. Met een hand op haar billen stuurde hij haar het huis binnen, zonder ook maar een seconde rekening te houden met wat er vervolgens gebeurde. Ze waren nog niet binnen toen Lou zich omdraaide, en op het moment dat ze tegen elkaar botsten sprong er een vonk over. Hij wist niet wat hem overkwam, maar liet het graag gebeuren. Zo snel mogelijk deed hij haar beha af, en hij begon haar tepels rond te draaien tussen zijn vingers, een kort voorspel voor het echte werk...

Maar Lou had kennelijk andere ideeën. Hij maakte de ceintuur van zijn ochtendjas los en wilde net haar hand pakken en omlaag trekken naar de bobbel die zich uit zijn pyjama probeerde te bevrijden, toen zij zijn hand legde op het plekje dat bij haar om aandacht schreeuwde. Hij hoefde bijna niets te doen voordat ze kreunend haar orgasme aankondigde, dat als een seismische schokgolf door haar heen ging. En toen, voordat Phil de kans kreeg om te protesteren, duwde Lou hem op een keukenstoel en liet ze zich tussen zijn benen op haar knieën zakken om hem op zijn favoriete manier te bevredigen. Binnen een paar seconden was het voorbij.

‘Wow,’ zei Phil ademloos, terwijl hij zijn afgematte zaakje weer wegstopte en Lou zich aankleedde. Hij had eerlijk gezegd schoon genoeg van haar nieuwste project en had besloten tegen haar te zeggen dat het afgelopen moest zijn, want het ergerde hem mateloos dat er de hele tijd een afvalbak voor de deur stond, maar na dit plezierige intermezzo begon hij daar anders over te denken, en er waren meer voordelen. Hij zag echt de veranderingen in het huis. Het klonk idioot, maar het leek wel alsof het in huis lichter werd.

‘Volgens mij zijn we nu echt aan een ontbijt toe,’ zei Phil grijnzend. ‘Ik rammel.’

Hij gaf een kneepje in haar borst, zonder te merken dat Lou ineenkromp bij zijn aanraking. Nu ze lichamelijk aan haar trekken was gekomen, probeerde ze verstandelijk te analyseren wat er daarnet was gebeurd. Het had niets met liefde of genegenheid te maken; ze hadden elkaar niet één keer gekust. Nee, Lou Winter had haar man schaamteloos gebruikt om een seksuele begeerte te bevredigen, en het ergste was nog wel dat het haar niet uitmaakte wie die rol had vervuld. Het gaf Lou geen goed gevoel om toe te geven dat ze zich een paar seconden lang had voorgesteld dat de handen van een heel andere man haar hadden aangeraakt; grote, ruwe handen die precies wisten waar ze moesten zijn, in plaats van Phils onhandige geknijp en geklungel. Doordat ze aan hém had gedacht had ze zo snel een hoogtepunt bereikt, en daardoor voelde ze zich nu schuldig.

Ze was zesendertig en dit was haar eerste en enige seksuele ervaring die alles te maken had met wat zij wilde en niets met tederheid. Was dit gevoel typerend voor mannen? Kwam het door deze afstandelijkheid dat ze hun broek op konden trekken om vervolgens zonder om te kijken te verdwijnen? Konden ze hierdoor hun vrouw bedriegen en weer bij ze in bed kruipen terwijl de geur van de andere vrouw nog aan hun overhemd kleefde?

Haar seksleven was nooit erg avontuurlijk geweest, zelfs niet in haar studententijd. Voor Phil had ze slechts twee minnaars gehad, en die waren allebei van het type erop-en-eraf geweest, niks voorspel of standjes. Ze had altijd gedacht dat het anders zou zijn als ze eenmaal getrouwd was, dat zij en haar man dan een seksueel repertoire zouden opbouwen, maar dat was niet gebeurd. Zij en Phil waren nooit verder gekomen dan de index van de Kama Sutra. Avontuurlijke seks had nooit een rol gespeeld in haar huwelijk. Phil leek meer plezier te beleven aan het verkopen van auto’s dan aan het liefdesspel. Soms voelde het voor haar alsof de verkoop de seks was en de seks de sigaret erna. Mister Missionaris verveelde zich tijdens het voorspel, maar zijn vrouw had hem wel altijd het gevoel gegeven dat hij een geweldige minnaar was door op overtuigende wijze orgasmen te faken. Nu zat Lou gevangen in een web dat ze zelf had gesponnen en moest ze er genoegen mee nemen. Het was veel te laat om op te biechten dat ze al die jaren toneel had gespeeld. Voor Lou was seks niet belangrijk, maar Phil hield van een nummertje op z’n tijd, meestal op zondagochtend, en ze was graag bereid hem dat genot te schenken. Voor haar hoefde het allemaal niet; haar libido was op sterven na dood. Dat had ze althans gedacht, totdat haar hormonen die ochtend opeens niet meer te houden waren geweest. Kennelijk was haar libido nog springlevend na een jarenlange winterslaap, geen Corpse Bride maar een Schone Slaapster. Daar had ze niets over gelezen in het opruimartikel!

Terwijl Phil zich tevreden in een stoel verschanste met zijn zondagskranten, piepte Lous telefoon om een sms’je aan te kondigen. Kunnen we praten? Het was van Michelle.

Het kwam haar niet slecht uit om nu even te bellen. De container was tot aan de rand gevuld, dus lag haar werk tijdelijk stil.

‘Hoi!’ Michelle klonk buitengewoon vrolijk. ‘O Lou, ik heb je zoveel te vertellen!’

‘Ik heb je van de week een paar keer geprobeerd te bellen,’ zei Lou. ‘Heb je mijn berichten op je voicemail niet gevonden?’

‘Jawel, sorry, Lou, maar ik ben elke dag naar aerobics geweest – ik moet echt van die kwabjes af nu ik een vent heb. Ik was van plan je te bellen, eerlijk waar. De tijd vliegt.’

‘We spreken elkaar nu toch.’ Lou liet zich zakken in de enorme leunstoel in een hoek van de serre. Ze had het altijd een lelijk ding gevonden, en ze besloot ter plekke dat hij weg moest.

‘Het is officieel, ik heb een vriend!’ kraaide Michelle opgewonden, ongeveer op dezelfde manier waarop ze ‘Ik heb de loterij gewonnen!’ zou hebben geroepen. Voor haar kwam het op hetzelfde neer.

‘Kom op, vertel me alles.’

‘Hij heet Craig en hij is drieëndertig...’

‘Ooo, jonger dan jij...’

‘Twee jaar maar, het is geen schooljongen of zo. Hoe dan ook, hij is automonteur, hij komt uit Leeds, een meter tachtig, blond haar, maar hij scheert zijn hoofd kaal, blauwe ogen, ontzettend leuke glimlach, niet getrouwd, geen kinderen...’

Tot nu toe klonk het veelbelovend – het was bijna verdacht.

‘Hij zit tijdelijk zonder werk. Doodzonde, maar de garage waar hij werkte is afgebrand en de eigenaar had niet genoeg geld om alles weer op te bouwen. Hij vindt het vreselijk om van een uitkering te moeten leven, want hij houdt van zijn werk. Maar goed, hij is getrouwd geweest en nu gescheiden. Ze zijn nog bezig met het afhandelen van de scheiding. Hij slaapt op de bank.’

Aha, daar was het addertje, dacht Lou. Het klonk ook te mooi om waar te zijn.

‘Ik heb hem vorig weekend in The White Heart leren kennen. Toen zijn we nog naar een club gegaan en heb ik hem uitgenodigd voor een kop koffie, al was ik helemaal niet van plan om water op te zetten.’ Michelle straalde. Dat kon Lou zelfs aan de telefoon horen. Haar hele oor werd er warm van.

‘We begonnen elkaar als twee tieners te zoenen op de bank, en toen leek het wel alsof we naar het bed zweefden, het was zo raar. Mijn kleren leken vanzelf uit te vallen, net als in films. We zijn het hele weekend in bed gebleven – hij heeft alleen zondagmiddag naar de wedstrijd gekeken en ’s avonds naar de hoogtepunten. Die man heeft een uithoudingsvermogen, echt geweldig. Hij is zelfs opgestaan om ontbijt voor me te maken. Nou ja, thee met toast, want meer had ik niet in huis.’

‘Ik hoop dat je wel condooms hebt gebruikt,’ zei Lou, hoewel ze zich zodra ze haar mond had opengedaan inbeeldde dat ze een emmer koud water over haar vriendin uitgoot.

‘De eerste keer wel, maar hij is allergisch voor rubber. En ach, wat maakt het uit, ik slik de pil. Eerlijk waar, Lou, het is de knapste kerel die ik ooit heb gekend.’

‘Heb je na het weekend nog iets van hem gehoord?’ Lou deed haar best om luchtig en positief te klinken en niet zo achterdochig.

‘Natuurlijk! Ik had gevraagd of hij wilde bellen als de taxi hem veilig thuis had afgezet, en dat heeft hij gedaan. Dat wil zeggen, hij belde bij een vriend vandaan. Hij heeft geen mobiele telefoon.’

Een man zonder mobieltje?

‘Een taxi naar Leeds? Jeetje, dat moet hem een hele week bijstand hebben gekost.’

‘Het was mijn schuld dat hij te laat was voor de taxi terug met zijn vrienden, dus ik heb hem het geld gegeven. En ik weet al wat je ervan gaat zeggen, maar luister nou eerst naar mij. Hij komt vrijdagavond bij me en dan gaat hij voor me koken bij wijze van bedankje. Het is maar goed dat jij ’savonds niet weg kunt, want dan had ik moeten afzeggen,’ voegde Michelle er venijnig aan toe.

‘Wat gezellig,’ zei Lou. Het was niet aan haar om in haar moeder te veranderen en de brandblusser op Michelles geluk te zetten. Wie weet had ze echt een leuke vent te pakken.

‘Deze week zit hij in Londen om te zien of hij voor een vriend van hem kan gaan werken. Ik hoop dat het niks wordt. Stel je voor! Je hebt net de leukste man van de wereld gevonden en dan gaat hij emigreren. Ach, weet je, als het allemaal goed blijft gaan wil ik best naar Londen verhuizen...’

Het was duidelijk dat Michelle haar trouwjurk al had uitgezocht.

‘Dus je verheugt je erop, als hij vrijdag komt opdagen?’

‘Natuurlijk verheug ik me erop,’ zei Michelle vinnig. ‘Zou ik me er niet op verheugen? Waarom vraag je dat op die manier?’

‘Op welke manier?’ vroeg Lou. Jeetje, hoe had ze het dan gezegd?

‘Sarcastisch. “Als hij komt opdagen.”’ Ze herhaalde Lous woorden op een nare, spottende toon. ‘Jij denkt dat hij het laat afweten, hè?’

‘Ik hoop van niet,’ zei Lou.

‘Je hoopt het. Je hóópt het?’

Lou was duidelijk niet goed uitgerust voor dit gesprek met Michelle.

‘O Mish, ik wil juist heel graag dat je een leuke kerel vindt. Ik hoop gewoon dat hij de ware zal zijn, dat probeerde ik te zeggen,’ zei Lou zo vrolijk en bemoedigend mogelijk. ‘Dat je hem nog net zo leuk zult vinden als hij vrijdag komt opdagen.’

‘Natuurlijk komt hij opdagen!’ Michelle was nu echt boos. ‘Weet je, Lou, ik verheugde me erop om dit verhaal aan een vriendin te vertellen, maar ik had van tevoren kunnen weten dat je het zou verpesten. Help me herinneren dat ik je niet nog een keer bel als ik goed nieuws heb. Tot een andere keer. Misschien.’

Michelle gooide de hoorn op de haak, en Lou vroeg zich voor de zoveelste keer af waarom ze altijd anders tegen dingen aankeek dan andere mensen.